Το συντακτικό της ψευδαίσθησης

Είμαι.

Μια ελλειπτική πρόταση. Εννοούμενο υποκείμενο: εγώ. Δημιουργεί μια αίσθηση προσμονής γι' αυτό που ακολουθεί, γι' αυτό που λείπει. Θέτει το ερώτημα: «τι είμαι;» ή «ποιος είμαι;»

Συντακτικά, χρειάζεται ένα κατηγορούμενο.

"Το κατηγορούμενο είναι ένα επίθετο ή ουσιαστικό που χαρακτηρίζει ή προσδίδει μια ιδιότητα στο υποκείμενο μέσω ενός συνδετικού ρήματος". Το ρήμα πρέπει να συνδέει το υποκείμενο με μια ταυτότητα. Το κατηγορούμενο δεν είναι κάτι το προαιρετικό, είναι κύριος όρος της πρότασης.

Αυτό μαθαίνουμε στο σχολείο. Αυτό μαθαίνουμε ακόμα και πριν πάμε σχολείο, απλώς σε διαφορετικό πλαίσιο.

Από την πρώτη μας ανάσα, μας καλωσορίζουν με "κατηγορούμενα".

-Το παιδί τους

-Το αδερφάκι

-Όμορφο

-Υγιές

-Βαρύ

-Ανήσυχο

-Ο διάδοχος

-Οπαδός της τάδε ομάδας

Η λίστα είναι ατελείωτη. Κάθε κατηγορούμενο κουβαλά ένα φορτίο ευθύνης που το υποκείμενο κληρονομεί απλώς και μόνο επειδή ήρθε σε αυτή τη ζωή.

Το «είμαι» χρειάζεται ταυτότητες, που αποτελούν κύριους όρους της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αρχικά, έχουμε τις ταυτότητες που μας φορούν οι άλλοι. Έπειτα, είτε τις τιμάμε και τις κάνουμε δικές μας, είτε παλεύουμε να τις αποτινάξουμε και να ανακαλύψουμε τις δικές μας. Όπως και να 'χει, παλεύουμε να είμαστε και να γίνουμε κάποιος ή κάτι. Θετικό ή αρνητικό. Η ταυτότητα δεν κάνει διακρίσεις, απλώς έχει προτιμήσεις.

-Γονιός

-Σύντροφος

-Επιτυχημένος/η

-Διάσημος/η

-Πηγή έμπνευσης

-Ταπεινός/ή

-Δισεκατομμυριούχος

-Ιεραπόστολος

-Δάσκαλος/α

-Ο καλύτερος/η μαθητής/τρια

ή ακόμα και

-Αδίστακτος/η

-Το θύμα

-Παρεξηγημένος/η

-Διαβόητος/η

-Το μαύρο πρόβατο

-Εκδικητής

-Σωτήρας

-Αποτυχία

-Παίκτης

-Παρείσακτος

Αυτοί οι ρόλοι, αυτές οι ταυτότητες, αυτές οι φορεσιές του εγώ κατασκευάζουν ολόκληρo τo αφήγημά μας. Το πώς δρούμε, πώς αντιδρούμε, πού ματώνουμε, πού μουδιάζουμε.Τις επιτυχίες μας, τα δράματά μας, το παρελθόν μας, το μέλλον μας. Κάποιες φορές είναι λες και, παρόλο που θέλουμε ή χρειαζόμαστε τόσο απεγνωσμένα να γίνουμε κάτι, όταν τελικά το καταφέρνουμε, αυτό δεν μας φέρνει την ειρήνη ή την ολοκλήρωση που φανταζόμασταν και προσμέναμε. Είναι λες και ξεχνάμε να βιώσουμε την καθαρή του ουσία, σαν να προσκολλούμαστε στον τίτλο, τον ρόλο, το έμβλημα.

Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή και ξεχνάμε, πράγματι, την ενότητα, την απειροσύνη, την πληρότητα.Βρισκόμαστε περιορισμένοι σε ένα σώμα, εισερχόμαστε στην πραγματικότητα της ύλης και πιστεύουμε τις ψευδαισθήσεις.

Το πέπλο λεπταίνει, πράγματι, όλο και περισσότερο, αρχίζουμε να συνδεόμαστε ξανά με την ουσία της ψυχής μας, αρχίζουμε να θυμόμαστε, έχουμε αναλαμπές, η αντίληψή μας διευρύνεται.

Κι αν, όμως, το μεγαλύτερο ψέμα, η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση, η βαθύτερη λήθη είναι ότι το «είμαι» χρειάζεται κάτι για να το συμπληρώσει και να το προσδορίσει;

Κι αν το πιο βαθιά θεραπευτικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να αρχίσουμε να ζούμε και να βιώνουμε τη ζωή με τη βεβαιότητα ότι είμαστε επαρκείς και ότι η αξία μας είναι αδιαπραγμάτευτη; Υπάρχοντας σε εκείνον τον χώρο όπου το «είμαι» είναι μια πλήρης, ολοκληρωμένη πρόταση.